ترومن کاپوتی پس از انتشار رازهایی در مورد زنان پر زرق و برق نخبگان منهتن، از یک عزیز به یک منحوس اجتماعی تبدیل شد.
Vanity Fair می نویسد: «جوهر زیادی بر فراز و فرود این «نویسنده درخشان و مشکل دار کتاب های پیشگامانه مانند صبحانه در تیفانی و در خونسرد ریخته شده است». اکنون، 40 سال پس از مرگش، او در مرکز مجموعه گلچین رایان مورفی دیزنی+ Feud: Capote vs.
داستان واقعی چیست؟
به گزارش ایندیپندنت، پس از انتشار در سال 1965 “In Cold Blood”، یک “داستان غیرداستانی انقلابی” که “پرونده بدنام قتل کانزاس را بررسی می کرد”، همه “یک قطعه” از کاپوتی را می خواستند.
هنگامی که او در سال 1966 یک مهمانی “با شکوه”، توپ سیاه و سفید، را در هتل پلازا برگزار کرد، “جایگاه خود را در قله جامعه عالی تثبیت کرد.”
در میان مهمانان «قوهای» او بودند، گروهی از «زنان خیره کننده، کت و شلوار بی عیب و نقص (و به طرز خیره کننده ای ثروتمند) که عملاً از اشراف آمریکایی بودند. در میان آنها بیب پیلی، سردبیر سابق مد Vogue و همسر یکی از مدیران CBS بود. کاپوتی او را «زیباترین زن قرن بیستم» نامید.
تاتلر گفت: “نظاره‌ای درخشان از وضعیت انسان،” کاپوتی بخش بیشتری از دو دهه را با برخی از این زنان گذراند، “دو دهه برای بررسی عمیق‌ترین زوایای زندگی آنها، دو دهه برای درک آنها.”
در سال 1975، او به زندگی نامه نویس مجاز خود، جرالد کلارک، “La Côte Basque 1965” را نشان داد، گزیده ای از کتاب ناتمام پاسخ به دعاها، بر اساس “زندگی قوهای مورد علاقه ترومن و دوستانشان”.
کلارک فهمید که آنها “فورا خود را خواهند شناخت – و خوشحال نخواهند شد.” ظاهراً کاپوتی پاسخ داد: “نه، آنها خیلی گنگ هستند.”
او اشتباه می کرد و بسیاری از آنها دیگر حاضر به صحبت با او نشدند. هارپرز بازار می نویسد که این منجر به “انزوای اجتماعی تقریبا کامل” نویسنده شد که “او را به سطوح جدیدی از اعتیاد به مواد مخدر و اعتیاد به الکل سوق داد.”
چگونه استقبال شد؟
این داستان قبلاً برای پرده نمایش دراماتیزه شده بود، آخرین بار به عنوان مستند 2021 نوارهای کاپوتی و فیلم کاپوتی محصول 2005 با بازی فیلیپ سیمور هافمن، برنده اسکار.
دیلی میل می نویسد: “نتایج کالبد شکافی تمرکز” این سری جدید است. بر اساس کتاب لارنس لیمر، زنان کاپوتی: داستان واقعی عشق، خیانت و آواز قو در یک دوره، تام هالندر در نقش نویسنده و نائومی واتس در نقش بیب پیلی بازی می کنند.
لوسی مانگان در گاردین می‌گوید: «علی‌رغم داشتن یک «بازیگر برای مردن»، از جمله «هلندر» «عالی»، این سریال یک «گنگ» است.
مایک هیل در نیویورک تایمز گفت: «به ویژه فاقد تنش دراماتیک است. کریستوفر استیونز در دیلی میل می‌گوید: «در حالی که هالندر مانند «جوراب‌های صورتی‌اش» عمل می‌کند، اما «بی روح، اغلب خام، تکراری، گیج‌کننده و (که مسلماً بدترین گناه برای یک درام شایعه‌آمیز است) کاملاً خسته‌کننده است.
آنا ون پراگ در London Evening Standard گفت: بله، سریال سردی خاصی دارد، اما آن را “باید ببینید.” این مجموعه هشت قسمتی و هشت ساعته از جان رابین باتز، نویسنده و کارگردان گاس ون سنت، در «عصر تلویزیون انبوه با الهام از الگوریتم و آمفتامین» اتفاق می‌افتد.
این “به شکل مجلل ساخته شده و بدون عجله” و “همانطور که انتظار دارید به طرز لذت بخشی جسورانه و آزمایشی است.”